Een tocht in Vertrouwen

Een tocht in vertrouwen, per hoofdstuk in een nieuw gebied

Ik heb lang gedacht dat mijn reis in het geloof een trap was. Je begint (als je geluk hebt, zoals ik) met een beetje kennis van God, en met de jaren steeds meer. En dan loop je over die trap zo naar de troon van God. Je leert God beter kennen, je leven met Hem wordt dieper en breder en mooier en groter …totdat je aankomt bij Hem die zelf Glorie is.

Het was voor mij dan ook ingewikkeld om te merken dat mijn levenstocht, en ook mijn tocht met God niet zo linear en stapsgewijs verliep. De ziekte van ons zoontje met gevolgen voor zijn hele leven, de ontdekking dat het leven niet zo mooi is als ik graag had gewild, of ik mezelf had voorgesteld, ook niet zo makkelijk en leuk en geweldig.. dat was moeilijk voor mij, omdat het niet in mijn plaatje paste van die duidelijk opgebouwde trap. Zat ik op de verkeerde weg? Was er onderweg iets misgegaan?

Totdat God mij liet zien dat het lopen van Zijn tocht een soms onoverzichtelijke, lange en geduldige weg is, met momenten / hoofdstukken waarbij het landschap onbekend is, je je nieuw en eerst onveilig voelt, je denkt er niet te willen zijn, er niet thuis te horen. Sommige delen van deze tocht zijn anders dan je je had voorgesteld, er komen hoofdstukken en landschappen in voor die je niet had kunnen bedenken en ook niet op je reis gepland had. Het is niet alleen een tocht richting Glorie, het is ook een tocht door de modder. Een zware tocht soms, een spannende … het is een tocht in Vertrouwen.

Wat mij enorm heeft geholpen is een boek waarin deze tocht in vertrouwen (in God) beschreven werd in 6 hoofdstukken. Het eerste hoofdstuk is die van onbevangen en kinderlijk vertrouwen; je bent in een landschap beland waar je God ineens (of al langer) over al ziet. ‘Kijk hij is daar! Kijk daar ook!’ Je bent enthousiast en verwonderd over Wie hij is, en wat Hij allemaal doet. Dit landschap was voor mij zo fijn, kleurrijk en rijk; God was overal, zijn vreugde was ook overal, en ik ging huppelend door dit stukje land dat voor mij vol bloemen en schoonheid stond; genoeg om mij hele dagen over te verwonderen! Daarna kwam ik in het tweede deel van de tocht; het was het land ‘discipelschap’. In dit stukje land wilde ik zo graag leren over God, wie Hij was, hoe ik Hem kon volgen, en wat ik daarvoor allemaal moest weten en leren. Ik sloot me aan bij een kerk, ging mensen volgen (in het echte leven en online) die mij al deze dingen konden bijbrengen. Bezocht conferenties en andere activiteiten; ik was nieuwsgierig en open voor nieuwe kennis en ervaringen. Ik wilde het heel graag ‘goed doen’ voor Hem en leren van anderen daarin. Daarna ging het landschap over in een meer verantwoordelijk landschap; alles wat ik tot nu toe had geleerd mocht ik nu in de praktijk gaat brengen. Ik was beland bij het derde landschap van deze tocht; het land van Werken / Actie voor God. Het land van productiviteit! Ik ging activiteiten organiseren, meedoen met commissies, vergaderen, kringleider worden, en ik vond zo manieren om uit te delen en anderen daarin mee te nemen. Tot dan toe ging de tocht best voorspoedig; ik ervoer groei in mijn relatie met God, ik mocht dingen leren en ontvangen en uiteindelijk ook mijn talenten inzetten. Maar toen ineens, zonder waarschuwing of voorbereiding, was daar landschap vier; een onherbergzaam, donker, pijnlijk en beangstigend gebied. Met scherpe rotsen waar ik me aan stootte en een zicht dat niet verder ging dan 1 of 2 stappen vooruit. Alle kennis, vaardigheden en ideeën over God, mezelf en het leven die ik tot dan toe had verzameld in het eerste deel van mijn tocht leken ineens niet meer volop te werken in dit stukje land. Ik begon vragen te stellen; was God echt goed? Was hij hier ook? Waar dan precies? En hoe dan? Heeft Hij echt alles in Zijn hand? Ook als mijn zoontje gehandicapt raakt door dingen die wellicht voorkomen hadden kunnen worden? Of als het hebben van een gezin veel moeilijker en confronterender is dan ik had bedacht? Ik keek terug naar de eerste drie delen van mijn tocht en voelde alleen maar verwarring; was dit allemaal (nog) wel waar? Vermoeid en belast en verward strompelde ik tijdelijk verder, totdat hij daar was. De Muur. Voor mij een enorm hek waar ik als klein en vermoeid meisje (zo voelde ik me toen) niet overheen kon. Ik had twee keuzes; ik kon weer teruglopen naar een van de landschappen waar ik wel toch een soort van vrede ervoer; ik kon helemaal teruglopen naar landschap een; misschien moest ik toch een andere God of religie proberen, want deze reis in het Christen zijn vond ik ineens niet meer zo vreugdevol en leuk. Ik kon ook terug naar landschap twee; een nieuwe kerk kerk zoeken, andere mensen gaan ‘volgen’ die wellicht wel alle informatie hadden (of in ieder geval de stukjes die ik blijkbaar gemist had), of gewoon settelen in landschap 3; waar ik in ieder geval mijn talenten kon inzetten en een soort van blijheid ervoer over wie ik was, omdat ik anderen kon helpen en er genoeg te doen was om mijn ervaringen in landschap vier wellicht sneller achter me te kunnen laten en misschien zelfs even vergeten. Toch nodigde God mij zachtjes uit om bij dat hele grote (overweldigende) hek te gaan zitten. Machteloos voelde ik me, en verward, en ik wilde nog maar een ding; hier weg. En het was daar, bij dat hele grote hek, dat God aan mij vroeg; Anneleen, durf jij mij nog meer te vertrouwen? Durf jij mij te vertrouwen als je je niet meer over mij verwonderd? Durf je mij te vertrouwen als je geen mensen meer hebt die ‘weten’ hoe het zit als het gaat om Mij? Durf je mij te vertrouwen als je niets meer voor mij in te brengen hebt qua activiteiten of hulp aan anderen? Ik kon alleen nog maar zachtjes huilen, en de machteloosheid rolde kwetsbaar uit mijn ogen. De God die ik op mijn reis had leren kennen was misschien Groter dan ik op dat moment kon vastgrijpen. Hij wist dit, en Hij gaf me zijn Hand. Een vinger eerst, en nodigde me uit om hem opnieuw te leren kennen. Niet vanuit (mijn) kracht, maar vanuit mijn kwetsbaarheid. En dit was het engste stukje tocht dat ik ooit had meegemaakt. Hoe landschap vijf (roeping en meewerken met God vanuit wie je ten diepste bent) en landschap zes (een leven in overgave) eruit zien hoop ik nog te gaan ontdekken. Ik ben nog aan het bijkomen van mijn hek-ervaring, en ik houdt God’s vinger stevig vast in deze tocht van Vertrouwen. 

Als mensen zijn wij reisgenoten, en dat is het mooiste geschenk wat God ons in deze tocht van Vertrouwen geeft; dat we niet alleen zijn, hoewel soms ook eventjes wel, heel alleen met Hem. Toch bevinden we ons allemaal persoonlijk op dit moment wellicht in een ander landschap dan diegene naast ons in de kerk, of op kring. Wat in het boek vermeld stond was dat de eerste drie landschappen vaak vertegenwoordigd zijn in de kerk, omdat vanaf landschap vier het moeilijk(er) wordt. Misschien heb je het gevoel dat er op je wordt neergekeken omdat je je in een ‘geloofscrisis’ bevindt, schaam je je dat je niet meer kunt bijbenen of meedoen met alles wat je zo graag zou willen. Of dat je vragen hebt. Grote vragen. Toch geloof ik dat er in de kerk plek is voor alle landschappen waarin we ons dan ook maar bevinden. En hoewel landschap vier een extra kwetsbaar landschap is, mogen we daarin ook vertrouwen dat God zelf bij de persoonlijke Muur staat die we, allemaal ergens in ons leven, tegen gaan komen. En mogen we onze mede reisgenoten in andere fasen van hun tocht in Vertrouwen zegenen en bijstaan, en aanmoedigen omdat te doen wat in dat landschap belangrijk is. Want in elk landschap zijn er belangrijke lessen te leren en kostbaarheden te vinden, die we in andere fasen weer nodig hebben of juist weer achter ons moeten laten. Allemaal omdat degene die ons uiteindelijk Vertrouwen waard is, op elke stap met ons meegaat.

Herken jij je in een van deze landschappen? Deel dan vooral met anderen hoe jouw land er op dit moment uitziet, wat je er tegenkomt en wat je erin nodig hebt, waar je God in ziet en ervaart en in ziet werken, en waar je hem in dit stukje van je tocht wilt en kunt eren. Wat een verhalen zullen er dan loskomen, en wat voor een prachtig Land ontstaan er dan, als we de compleetheid van onze enige echte Reisgenoot, mogen delen.

Soms lijken we echter verdwaald en is het moeilijk om te bedenken hoe jouw landschap er op dit moment daadwerkelijk uitziet. Tijdens Spiritual Direction staan we daarbij stil, en nodigen we God daarbij uit om meer zicht te krijgen op dat wat echt is, en waar Hij jou, precies in dit landschap, toe uitnodigt. 

Bron; boek 'The Critical Journey; stages in the Life of Faith'